„Þú getur drepið heilt leikverk með því að þykjast vera að stjórna“: Íslenskir leikhúsleikstjórar í hlutverki leiðtoga

Hugmyndir um forystu og leiðtoga hafa í gegnum tíðina mótast af þeim aðstæðum sem þær skapast í en lengi vel þóttu persónueiginleikar eins og yfirgangur og metnaður ákjósanlegir forystueiginleikar og hugmyndin um „hinn mikla mann“ ráðandi. Síðustu ár hefur þó mátt greina ákveðnar viðhorfsbreytingar um forystu þar sem tilfinningar og styðjandi samskipti fá aukið vægi og ákjósanlegur leiðtogi er talinn vera jákvæður og heiðarlegur. Forysta er reglulega tengd stofnanamenningu og viðskiptum en hana er þó að finna víða, meðal annars innan skapandi greina. Í því samhengi má skoða starfsemi leikhúsa og líkja starfi leikstjóra við leiðtoga. Hlutverk leikstjórans snýr ekki aðeins að utanumhaldi og verkstjórn eða listrænu framlagi heldur einnig að góðri stjórnun og árangursríkum samskiptum. Í þessari rannsókn voru tekin eigindleg viðtöl við íslenska leikhúsleikstjóra með það að markmiði að skoða hvort þeir upplifi sjálfa sig sem leiðtoga í starfi. Í fræðilega kafla ritgerðarinnar er annars vegar horft til forystu og hins vegar er starf leikstjórans tekið til umfjöllunar. Niðurstöður benda til þess að leikhúsleikstjórar séu leiðtogar í starfi og það sé mikilvægt að þeir fari fyrir vinnuhóp sínum sem slíkir. Þeir leggja línurnar bæði hvað varðar skýr markmið og stefnu teymisins auk þess sem að eiga í uppbyggilegum samskiptum við samstarfsfólk sitt og sýna stuðning og samkennd þegar á við